یکی از مسائلی که در عصر کنونی خلأ زندگی مشترک بسیاری از زوجین ناباور را جبران نموده و پُر کرده است، تلقیح مصنوعی است.
اهدای جنین یک شیوه درمان نازایی است که بر اساس آن اسپرم مرد و تخمک زن گرفته شده و در محیط آزمایشگاه در مجاورت یکدیگر قرار داده می‌شود تا پس از لقاح و تقسیمات اولیه و حداکثر تا چهار روز از زمان لقاح، به رحم زن متقاضی منتقل گردد.
از این روش با علامت اختصاری «I.V.F»یعنی باروری در لولۀ آزمایشگاه یاد می‌شود. همچنین می‌توان از جنین‌هایی که قبلاً منجمد شده‌اند نیز استفاده نمود، گرچه درصد موفـقیت کمتری دارند
حقایق این موضوع نگارنده را بر آن داشت تا با دیدی گسترده و همه‌جانبه و نقادانه به بررسی موضوع مزبور در فقه شیعه پرداخته و علی‌رغم مستحدثه بودن مسئله و عدم وجود مطلب به صورت مدوّن در کتبِ قدیمیِ فقها و کمبود کتب دسته اول در این زمینه، تمامی سعی خود را در نزدیک شدن به پاسخ مسائل مطرح شده در بالا به‌کار گیرد.
ددر نوشتار پیشِ رو تلاش شده است تا با تبیین مفهوم نطفه و جنین در متون دینی و نقطه آغاز حیات، حفظ کرامت انسانی جنین و حقّ حیات برای آن، اثبات گردد.
در فصل نخست، به مروری بر مفاهیم بنیادین مرتبط با جنین آزمایشگاهی بدونِ‌صاحب را مورد توجه قرار دادیم.
ماهیت جنین آزمایشگاهی بدونِ‌صاحب و بیان نظرات و دیدگاه‌های مختلف در این زمینه، از جمله مباحثی است که در فصل دوم این کتاب مورد بررسی قرار گرفت،
در آخر در فصل سوم، احکام مرتبط با جنین آزمایشگاهی بدونِ‌صاحب از جمله مسائل: حکم انجماد، ولایت، ارث و تورث و… به فراخور بحث مطرح گردیده است و در نهایت در گامِ آخر مسائلی به عنوانِ پیشنهاد بیان گردیده است.
نویسنده این کتاب انسیه نوراحمدی، علی تولایی و صدیقه مهدوی کنی می باشند و توسط انتشارات دانشگاه امام صادق(ع) به چاپ رسیده است.
