موضوع مهدویت از بحث‏‌های ریشه‏‌دار اسلام به‌ویژه مذهب اثنی‏‌عشری است. این موضوع که نشان‌دهنده عظمت اسلام و جاودانگی احکام آن است، نه‌تنها در اسلام که در همه ادیان مطرح شده است؛ مسئله نجات و منجی از باورهای اساسی ادیان در طرح آرمان‏های دینی بوده است. البته در ادیان غیرالهی و فِرق و مکاتب غیردینی نیز این مقوله تحت عنوان موعود، با معرفی منجی و نشان‌دادن ابعاد جامعه آرمانی موعود رخ نموده است. در کتب مقدّس و مذهبی ادیان و نیز آثار قبل و بعد از اسلام به‌وضوح بر اصالت منجی موعود شهادت داده‏‌اند و اگر در طول تاریخ شبهاتی پیرامون آن مطرح شده، نشان‌دهنده رسوخ این مسئله در بین جوامع مختلف است. تمامی ادیان و مکاتب ابعاد و شاخصه‌‏های این مسئله را ترسیم نموده‌‏اند؛ ولی در بیان و توضیح ابعاد مختلف موعود، بحث کامل صورت نگرفته است و هر یک از زاویه خاصّی به آن نگریسته‌‏اند؛ قدر مشترک تمام دیدگاه‌‏ها، شهادت به ظهور نیک‏‌مردی است که جامعه پوسیده را به حیات طیبه می‏‌خواند و ابر ظلم و جهالت را کنار می‌زند تا خورشید علم، معرفت، عدل، احسان و در یک کلمه تمامی حقیقت آشکار شود و مردم در پرتو نور فروزان آن به تعادل و رشد و لقای پروردگار نائل آیند و زمین و زمان به تعادل و قوام دست یابد.