برش از کتاب«شهاب دین» روایت داستانی از زندگی آیت الله سید شهاب الدین مرعشی نجفی

زمستان شده بود؛ کنار آبگیری در اطراف نجف نشسته بود. قیل‌و‌قال پرندگان مهاجر، سرمای هوا را از یادش می‌برد. آمده بود پی جمع کردن چوب برای سوزاندن. غیر از شاخه‌های خشکیدۀ نخل چیزی پیدا نکرد. می‌دانست سوزاندن آن‌ها گرما ندارد. حاصل سوزاندن شاخه‌های نخل فقط دود است. چند روز بود سرما تحمل‌ناپذیر شده بود و در حجره نه نفتی داشت و نه زغالی. دست‌خالی از کنار آبگیر برگشت. سر راه به وادی‌السلام رفت و بر مزار پدر و مادر فاتحه خواند و از آن‌ها خواست گشایشی در کارش ایجاد کنند.

وارد بازار شدند. زنان عرب که از روستاها و بادیه های اطراف نجف می آمدند، نان و کره و سرشیر را در سبدهای حصیری روی سرشان گذاشته بودند. بساط فروش شان را در کنار دکان ها پهن می کردند. هر چند دقیقه یک بار آشنایی شمس الدین را می دید و دست بر سینه سلام می داد. شهاب الدین پشت سر پدرش راه می رفت و به نغمه بلبل ها و کوکوی فاخته ها گوش می داد. بی بی گفته بود پرنده ها ذکر می گویند. شهاب در پی کشف ذکر پرنده ها بود.