بخش اول مصاحبه با سرکارخانم مقدم مولف کتاب نمادین انگاری زبان قرآن

مصاحبه با سرکارخانم سلیمه مقدم مولف کتاب نمادین انگاری زبان قرآن

در ابتدای کلام، جهت آشنایی بیشتر مخاطبین، خودتان را معرفی می‌فرمایید؟

این‌جانب سلیمه مقدم از استان خوزستان و دانش‌آموخته‌ی حوزه‌ی علمیه‌ی امام خمینی در شهر بندر امام خمینی (ره) هستم. سطح دو و سه را در همین حوزه به لطف الهی گذراندم. با توجه به علاقه‌ای که به علوم قرآنی داشتم در سطح سه، همین رشته را انتخاب نمودم و تمام توجه و اهتمام من از ابتدای شروع تحصیلات حوزوی، مباحث علوم قرآنی و مطالعه در همین زمینه بود.

سوال: مختصری از فعالیت‌ها و اشتغال‌های علمی – فرهنگی خود بیان کنید؟

پاسخ: حدود ۵ الی ۶ سال در مقطع راهنمایی و دبستان مشغول به امور تبلیغی بودم. تدریس در رشته‌های علوم قرآنی دانشگاه و حوزه علمیه و همچنین راهنمایی طلاب حوزه‌های علمیه در تدوین پایان‌نامه را نیز بر عهده داشته‌ام. تدریس دروس مهدویت در سطح استان و خارج از استان و گذراندن دوره‌های عمومی و تخصصی این دوره در استان‌های قم و خوزستان نیز از فعالیت‌های بنده بوده است.

در جشنواره‌ی کشوری بانوی کرامت که از طرف مرکز مدیریت قم اجرا می‌گردد و همچنین در همایش مقاله‌نویسی در مشهد جزو برگزیدگان بودم. کتاب‌ها و مقالاتی را نیز به چاپ رسانده‌ام.

سوال: در خصوص موضوع پایان‌نامه خود و ضرورت پرداختن به این مهم توضیح دهید؟

پاسخ: تحقیق و پژوهش در موضوعات ضروری جامعه، همیشه مورد اهتمام بنده بوده است. به همین سبب موضوع پایان‌نامه‌ی سطح سه خود را حل شبهه‌ای قرآنی قراردادم که چندین سال است طرح‌شده و برخی تحلیل گران پیرامون آن بحث کرده‌اند: «نمادین انگاری زبان قرآن، با تأکید بر دیدگاه پال تیلیش».

زمانی که موضوع را با هیئت پژوهشی مرکز مدیریت قم مطرح نمودم مورد استقبال واقع شد و در سال 96 منتشر گردید.

نگرش زبان نمادین با رویکرد غیر شناختاری از غرب و به تبعیت از نظریات پال تیلیش، الهی‌دان و فیلسوف آلمانی‌تبار و بزرگ‌ترین متکلم قرن بیستم آمریکا، صورت گرفته است.

پال تیلیش زبان دین را غیرمعرفت­بخش و غیرواقع­نما می­داند به این معنا که تمام گزاره­های ناظر به خداوند نمادین هستند. این نگرش در ابتدا در غرب محدود به الهیات، اسماء و صفات خدا بود.

برخی روشنفکران، این نگرش را در خصوص قرآن نیز روا شمردند و گزاره­های قرآن را فاقد معنای معرفت بخش دانستند. این کتاب چنین نگرشی را نقد و بررسی نموده و گزاره‌های قرآن را دارای معنای معرفت بخش می‌داند.

سوال: وضعیت نشر کتب اسلامی در کشور را چگونه ارزیابی می‌کنید و در این بین آثار خواهران حوزه چه جایگاهی دارد؟

پاسخ: نشر کتاب‌های اسلامی در وضعیت خوبی قرار دارد و غالباً اگر شبهه‌ای در کشور مطرح شده، متخصصان آن رشته به سرعت، با نشر جزوات، مقالات، نشریات و… به پاسخ و حل آن شبهه پرداخته‌اند.

اما در خصوص آثار خواهران در حوزه‌های علمیه باید گفت که از قوت کافی برخوردار نیستند و تولید علم در میان خواهران باید قوت بیشتری بیابد. نشر کتاب و هرگونه تحقیق، نباید تنها برای تقویت رزومه‌ی کاری باشد، بلکه باید مشکلی از مشکلات علمی، فرهنگی و… را حل نماید. خواهران طلبه متأسفانه آثار درخشان و قابل‌توجهی در زمینه‌های پژوهشی نداشته‌اند؛ با اینکه ما شاهد حضور خواهران عالم و توانمند در حوزه‌های علمیه هستیم.

سوال: برای رشد و بالندگی این طلاب چه راهکارهایی توصیه می‌کنید؟ مسئولان چه وظایفی دارند؟

پاسخ: برگزاری کلاس‌های آموزشی پژوهشی توسط محققان برتر کشوری که اثرات برگزیده‌ای در تخصص خود دارند؛ به این صورت که برترین نویسندگان، در خصوص موضوعات کلامی، تفسیری، حقوقی و یا هر موضوع دیگر به پرورش فکری طلاب خواهر بپردازند و انگیزه‌های تحقیق را در ایشان زنده کنند.

همچنین مدیریت پژوهشی کشور، نویسندگان برگزیده خواهر را شناسایی و سرمایه‌گذاری لازم را برای آن‌ها انجام دهند و با آموزش و … در جهت توسعه فکری ایشان گام بردارند.

طلاب توانمند کشور به‌ویژه خواهران، نباید به حال خود رها شوند بلکه باید با تشویق، تأیید و آموزش ایشان گامی در جهت رشد فکری کشور برداشت.

سوال: برای استفاده بهینه از تجارب طلاب نویسنده چه اقداماتی را حائز اهمیت می‌دانید؟

پاسخ: همان‌طور که گفتم باید زمینه­ی برگزاری کلاس­های حضوری طلاب خواهر با نویسندگان توانمند فراهم گردد؛ که اگر به‌طور مستمر و برنامه‌ریزی‌شده باشد، بسیار مؤثر خواهد بود. درصورتی‌که امکان برگزاری این کلاس­ها برای همه­ی طلاب فراهم نباشد، حداقل برای عده‌ای از خواهران پژوهشگر برتر، اجرا شود تا همین عده، عامل آموزش و تشویق دیگر طلاب در مدارس علمیه‌ی کشور شوند.

همان‌طور که در آیه­ی ۱۲۲ سوره­ی توبه نیز می­خوانیم: «وَ ما کانَ الْمُؤْمِنُونَ لِیَنْفِرُوا کَافَّةً فَلَوْلا نَفَرَ مِنْ کُلِّ فِرْقَة مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَ لِیُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ»