بیشتر آثار علمی و ژورنالیستی درباره پدرومادری بر تأثیری که پدرومادرها بر فرزندان دارند، متمرکز است؛ و بیشتر آثار داستانی این حوزه، یا نگاه کودک به پدرومادر را زیر ذره‌بین می‌برد، یا بازهم تأثیر پدرومادر بر کودک را شرح می‌دهد. یک استثنا در این جهت‌گیری، وجود پژوهش‌های فراوان در زمینه تغییرهای زیست‌شناختی در مادران است؛ اما موضوعی که درواقع در جست‌وجویش بودم - و به‌گمانم می‌توان آن را این‌طور خلاصه کرد: «پرورش فرزند به‌منزله نیرویی مؤثر در رشد بزرگسالان» - چنان نایاب بود که هر یافته‌ام در این باب به غنیمتی می‌مانست. به‌ویژه یکی از این «غنیمت‌ها» برایم بسیار باارزش بود: کتاب وزین و بی‌نظیر پدر و مادری: روان‌شناسی و آسیب‌شناسی روانی، تدوین جیمز آنتونی و ترز بندک.

مؤلف در مقدمه کتاب «زنان در شرایط بحرانی» می‌نویسد: «تو چرا رفته بودی؟»، «بم،‌ الان جای زن‌ها نیست»، «واقعاً بم بودی؟» ۲۵ ساله بودم که بم لرزید...