آینده، همیشه ذهن انسانها را به خود مشغول کرده و بیشترین نگرانیها برای آیندهای است که هنوز نیامده، ولی خواهد آمد. اگر انسانها به آینده بدبین باشند، افرادی افسرده میشوند که به دلیل افسردگی، امروز خود را از بین میبرند و به دلیل بیبرنامگی، فردای خود را نیز تباه میکنند. ولی با امید به آینده، امروز _ با تلاش برای رسیدن به آینده _ پرانرژی و بانشاط میشود و فردا نیز به دلیل برنامهریزی برای رسیدن به اهداف مورد نظر، پرثمر خواهد بود.
امید، مفهوم با ارزشی است که زندگی به واسطۀ آن، رنگِ تلاش و پویندگی میگیرد و نبود آن، اختلالات اساسی در زندگی به وجود میآورد. دور از واقعیت نخواهد بود اگر گفته شود، هر حرکت و تلاشی به دنبال خود، پشتوانهای از امید دارد که در برخورد با موانع و کمشدن انگیزه، نیروی دوباره به انسان میبخشد.
امید در زندگی، باعث تحرک و شادابی شده و قدرت مقابله با سختیها را چندین برابر میکند. پیامبراسلام صل الله علیه و آله میفرماید: «لوْ لَا الْأَمَلُ مَا رَضَعَتْ وَالِدَهٌ وَلَدَهَا وَ لَا غَرَسَ غَارِسٌ شَجَرا ؛ اگر امید نبود هیچ مادری فرزندش را شیر نمیداد و هیچ کشاورزی درخت نمیکاشت.»
اگر امید رسیدن به فواید دنیوی یا اخروی در میان نبود، هیچ کس خود را برای انجام کاری به زحمت نمیانداخت. پیامبر صل الله علیه و آله به دو مورد از اموری که زحمت و رنج فراوان به دنبال دارد، اشاره فرموده است که مادر بودن یکی از این موارد است. تحمل سختیهای دوران بارداری، شیردهی، سختیهای تربیت فرزند و مراقبت از او به دلیل وجود مشقات بسیار، کار عاقلانهای به شمار نمیآید. چه کسی راضی میشود
تمام وقت و آسایش جسمی و روحی خود را صرف موجودی کند که تا سالها جز زحمت و رنج برای انسان چیز دیگری ندارد.
نقد و بررسیها
هنوز بررسیای ثبت نشده است.