از آنجا که شکر خالق بی شکر مخلوق ممکن نیست، بر خود لازم می دانم تا بدینوسیله از باغبانانی که بذر وجود مرا از ابتدا تا لحظه ای که توانستم به تنهایی بیندیشم، پرورش دادند و حراست کردند، تشکر و قدر دانی نمایم. پدر و مادری که جوانی و شادابی خویش را به پای من ریختند و خانواده صمیمی و با محبتی که لحظه ای از یاد من غافل نبوده اند تا امروز قم به دست گیرم و با خوانندگان محترم به سخن بنشینم.
از وقتی که به یاد دارم، لذت اندیشیدن و خلق اندیشه های تازه را بیش از هر لذتی دوست داشته ام، اما در گذشته هر گاه قلم به دست می گرفتم، این آیه مبارکه در گوش جانم طنین می افکند:(ن والقلم)
از طرفی با خود می گفتم: چرا خداوند به قلم قسم یاد کرده است؟ و از طرف دیگر می دانستم حقیقتی در شوق من نویسندگی نهفته است. حقیقتی که تنها آن را استاد گرانمایه -خانم صدرایی – دریافته بود و بی آنکه مرا دیده باشد، جان بر قلمم دمیده بود. بعدها متوجه شدم که این شور و عشق همراه با مسئولیتی سنگین است، اما راز آن قسم، شاید عظمت مسئولیت قلم به دستان باشد، مسئولیتی که کوهها از تحمل آن عاجز بودند. با خود می گفتم: آیا می توانم این مسئولیت را به اتمام برسانم؟
پیشترها زمانی که فکر کوچک خود را به برخی نوشته ها سوق می دادم، مطالبی را می دیدم دور از شان قلم، آنجا بود که به خود نهیب می زدم: مبادا به راهی بروی که به قلم و مسئولیت الهی انسان خویش، خیانت کرده باشی؟
جستجو برای یافتن مسیری که چراغ برای رسیدن به سر منزل مقصود باشد، مرا به استاد بزرگوارم خانم شاکری و آقای جابر توحیدی پیوند داد. به طوری که آشنایی با تفکر ایشان مسیر زندگی مرا تعیین کرد.
بهره جویی از هنر و الطاف بی شائبه ایشان، باعث سیر اندیشه و قلم این حقیر در راه ائمه اطهارعلیهم السلام گردیده که امیدوارم همیشه از این توفیق بهره مند باشم.
گرچه سالها برای نوشتن یک کتاب وقت لازم است و من خود را همچون ذره ای می دیدم در رسیدن به خورشیدی که هزاران خورشید در برابر آن، ذره ای بیش نبودند و این احساس آن چنان بر من مستولی گشت که مدتی از نوشتن باز ماندم ؛ اما شبی از شبها باران رحمت حق، غبار اندوه و نا امیدی مرا شست و در رؤیایی شیرین، ذره بی مقدار وجودم را برای نوشتن این نوشتار توانایی و قوت بخشید.
آنچه از حین و زیبایی که در این نوشته می بینید، همه از ظل عنایات بوده و هر چه نقص و کمبود است، از این حقیر می باشد. لذا امیدوارم خواننده محترم اگر خطایی از این قلم سر زده، غمض عین نموده و با توجه دادن به آن، مرا مرهون لطف خود نماید.