اقلیت
«اقلیت» و «گریه های امپراتور» هرکدام مجموعه ای شامل 38 سروده از شاعر هستند. نکته ای که مخاطب در مواجهه با شعر فاضل نظری با آن مواجه می شود، سادگی و خوش خوانی شعرهای اوست. نظری در پی کشف های زبانی نیست، بلکه به این معنا و محتواست که جغرافیای زبان او را کشف می کند و به آن سر و شکل می دهد. به همین سبب شعر او بی نیاز از هر نوع بازی زبانی یا فرمی است. در واقع شاعر دغدغه زبان یا فرم ندارد.
انگشت اشاره فاضل نظری همواره به سمت نشانه هایی از زندگی می رود که اگر چه آشناست، اما برق و جلایشان را از دست داده اند. از این روست که شاعر گاهی تنها فقط غبار را کنار می زند یا برق می اندازد. نشانه را پیچیده یا پوشیده کردن یا نشانه های پیچیده و پوشیده آوردن نه دشوار است و نه مزیت و هنری برای صاحبش محسوب می شود، بلکه حتی در مواردی ضد هنر به حساب می آید. به قول فرگه «اگر هدف، فریب خود و دیگران باشد، هیچ ابزاری بهتر از نشانه های مبهم نیست.»
در واقع یکی از مواردی که ناخواسته مانع از پیچیدگی و پوشیدگی نشانه ها می شود ساده بودن شاعر و سادگی حرف و زبان او به رغم پیچیدگی های فکری و اندیشگی است. آن که حرفی برای گفتن دارد، فرافکنی نمی کند و زبان و بیانش را به نمادها و نشانه های سردرگم و مبهم گره نمی زند و مخاطب را سرگردان نمی کند.
پایی که جا ماند: یادداشت های روزانه سید ناصر حسینی پور از زندان های مخفی عراق
عراقی ها او را به عنوان پیک شهید سردار علی هاشمی معرفی کرده بودند و این یعنی آغاز شکنجه های دردآور برای به دست آوردن اطلاعات؛ آن هم روی نوجوان ۱۶ ساله ای که یک پایش هم قطع شده بود. بعد او یک ماه در بیمارستان بستری کردند تا حالش بهتر شود و سپس به پادگان صلاح الدین بردند، محلی که در آن حدود ۲۲ هزار اسیر مفقود الاثر ایرانی که نام شان در فهرست صلیب سرخ ثبت نشده بود، به صورت مخفیانه نگهداری می شدند.
آن بیست و سه نفر
آبنبات هل دار
این کتاب داستان روزمره زندگی همه ماست ولی وقتی بانکته بینی ها و طنز همراه می شود. دنیایی زیبا,فراروی خواننده می نهد.
هر داستانی یک راوی دارد؛ گوینده ای که جریان یا جریان هایی را نقل می کند. گویندۀ داستان «آبنبات هل دار» راوی قهرمانی است که با فاصلۀ زمانی از اصل رویدادها، اکنون از زاویۀ دید درونی، اتفاق ها و ماجراهای مربوط را نقل می کند. از این منظر و با توجه به توضیح ابتدایی کتاب در مورد واقعی نبودن داستان «آبنبات هل دار»، به نظر می رسد مؤلف از خاطره گونگی داستان به طور ماهرانه ای به عنوان یک تمهید در ایجاد باورپذیری این روایت بهره برده است؛ به طوری که فضای نوستالوژیک و خاطره انگیز داستان ـ که سرشار از عناصر آشنای دهۀ شصت، اعم از سریال ها، فیلم های سینمایی و کارتونی... و حتی شایعات این دهه چون وجود درصدی از طلا در سکه های پنج تومانی است ـ به علاوه لحن صمیمی و سادۀ راوی در بستر طنز ملایم اما مؤثر این داستان، همراهی پیوستۀ مخاطب را تا انتهای داستان با «مهرداد صدقی» در پی دارد.
یشترین توفیق مهرداد صدقی در «آبنبات هل دار» در این است که راوی ـ به رغم بُعد زمانی و حتی مکانی با روایت ـ واقعاً از دل وقایع و داستان با مخاطب حرف می زند. او توانسته به خوبی موقعیت شخصیت ها را در دل حوادث بازیافت کند؛ بنابراین، داستان به رغم طنز درونی اش، بسیار موثق به نظر می رسد و حتی همین بیان طنز، هم افزایی مؤثری با سایر تمهیدات اثر داشته است.
ارتداد
عصرهای کریسکان: خاطرات امیر سعیدزاده
امیر سعیدزاده، راوی این کتاب، یکی از منحصر به فرد ترین نیروی های دفاع مقدس است. چراکه او عضو هیچ سازمانی نیست. یک نیروی آزاد است و در عین حال در مأموریت های اطلاعاتی و عملیاتی شرکت می کند، مأموریت هایی نیز برای شناسایی در خارج از کشور دارد. پس از آن راهی سپاه می شود.
سعیدزاده پیش از انقلاب، از طرف ساواک، مورد پیگیری و بازخواست قرار گرفته و فراری می شود. اسیر کومله می شود و از سازمان کومله نیز فرار می کند. ۴ سال بعد از جنگ، سعید زاده به اسارت حزب دموکرات کردستان عراق در می آید. این دوران از ابتدای انقلاب تا سال ۷۴، یعنی یک دوره ۱۵ ساله، به طول می انجامد.
آبنبات دارچینی121
اگر کتاب شیرین و طنزآمیز «آبنبات هلدار» و جلد بعدی آن یعنی «آبنبات پسته ای» را خوانده اید، حالا وقتش رسیده که شیرینی طعم «آبنبات دارچینی» را هم بچشید! کتاب «آبنبات دارچینی» جلد سوم کتاب «آبنبات هلدار» محسوب می شود. ماجراهای کتاب آبنبات دارچینی بین سال های ۷۲ تا ۷۴ می گذرد و در این کتاب، محسن درگیر ماجراهای پیش بینی نشده ای می شود که ناخواسته بر روی زندگی خود و اطرافیانش تاثیر می گذارد و همین امر موقعیت های طنزآمیزی ایجاد می کند. فقط همین را بگوییم یکی از شخصیت های محوری این کتاب، پدر دریا است!
آنک آن یتیم نظر کرده (رمان زندگی پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم)
نویسنده درباره انگیزه خود برای نوشتن این اثر گفت: «فکر نوشتن از سرزمین نور از سال ۱۳۵۹ در ذهن من افتاد. اولین موجبش این بود که می دیدم هیچ کتاب داستانی ارزشمندی در مورد زندگی پیامبر (ص) برای نوجوانان ما منتشر نشده است. دوم اینکه می دانستم که اگر چنین کاری صورت بگیرد، در نگاه خواننده ی نوجوانان این اثر نسبت به دین شان یک تحول اساسی مثبت به وجود خواهد آمد. ضمن آن که زندگی پیامبر ما آنقدر دلنشین و پرکشش است که جدا از جنبه ی الهی و دینی آن، به خودی خود، می تواند موضوع یک داستان بسیار جذاب و پرهیجان باشد. به شرط آنکه این موضوع، در دست یک نویسنده، به معنی درست کلمه، قرار بگیرد. و البته، طمعِ بردن ثواب و اجر آخرتی نیز، در این کار بی تاثیر نبود».
