همه فکر می‌کنند که نسیم می‌‌وزد و می‌‌گذرد؛ اما نسیم خواهری می‌‌وزد، طراوت می‌‌بخشد و اول بر جان برادر و بعد خود خواهر می‌‌نشیند! شاید خیلی‌‌ها درک نکرده باشند؛ اما برادر من، جزئی از وجود من که نه، اصل خلقتم بود و همین هم کاری کرد با حضورم در دنیا که خوشیم، بودن او بود و ناخوشی‌‌ام، لحظه‌‌ای غفلت من از او! خدا من را آورده بود تا مقام خواهری را با من تعریف کند و مقابل مقام برادری حسینم، زانوی ادب بزنم که امامم بود و من خودم و خواهری را با او تعریف کردم و برادری و امامتش را به دیدۀ منّت پذیرفتم…