وجود یا نبود مشکلات در زندگی، نشان دهنده کامیابی یا شکست افراد نیست؛ بلکه آنچه انسان‌های کامیاب را از ناکام جدا می‌کند، نوع نگرش آن‌ها به پدیده‌های زندگی است. نوشته پیش رو به شما می‌آموزد که چگونه نگرش درست به رخدادها، طعم زندگی را در ذائقه‌تان تغییر می‌دهد و مهارت روبرو شدن با چالش‌های زندگی را افزایش می‌دهد. پیشنهاد این نوشتار این است که بکوشید به رخدادها و پدیده‌های زندگی به شیوه‌ای خاص بنگرید و آن‌ها را به گونه‌ای تفسیر کنید که زمینه‌ساز رشد و بالندگی شما شده و چالش‌های آن را به فرصت تبدیل کند.

بیشتر آثار علمی و ژورنالیستی درباره پدرومادری بر تأثیری که پدرومادرها بر فرزندان دارند، متمرکز است؛ و بیشتر آثار داستانی این حوزه، یا نگاه کودک به پدرومادر را زیر ذره‌بین می‌برد، یا بازهم تأثیر پدرومادر بر کودک را شرح می‌دهد. یک استثنا در این جهت‌گیری، وجود پژوهش‌های فراوان در زمینه تغییرهای زیست‌شناختی در مادران است؛ اما موضوعی که درواقع در جست‌وجویش بودم - و به‌گمانم می‌توان آن را این‌طور خلاصه کرد: «پرورش فرزند به‌منزله نیرویی مؤثر در رشد بزرگسالان» - چنان نایاب بود که هر یافته‌ام در این باب به غنیمتی می‌مانست. به‌ویژه یکی از این «غنیمت‌ها» برایم بسیار باارزش بود: کتاب وزین و بی‌نظیر پدر و مادری: روان‌شناسی و آسیب‌شناسی روانی، تدوین جیمز آنتونی و ترز بندک.