آشیانه در مه

امیرحسین فردی در کتاب آشیانه در مه، داستان تلاش نوجوانی سیزده ساله به نام شکور برای بزرگ کردن و نجات یک جوجه قرقی‌ را به رشته‌ی تحریر درآورده است.

این نوجوان سیزده ساله همراه خانواده‌اش به تهران کوچ کرده‌اند اما هر سال پس از امتحانات خرداد ماه به روستا و خانه اجدادیشان برمی‌گردند. در یک گشت و گذار روزانه شکور متوجه صدای تیری می‌شود و به دنبال آن جمشید پسر ارباب ده را می‌بیند و متوجه می‌شود او یک جوجه قرقی را با تیر زده است.

این جوجه قرقی که مونس نام دارد از طرف جمشید بارها مورد آزار قرار می‌گیرد و همین موضوع سبب می‌شود تا شکور کارش با جمشید به دعوا بکشد و در نهایت شکور تصمیم می‌گیرد با کمک مادرش شبانه جوجه قرقی‌ را به همان جایی ببرد که به دنیا آمده است.

این کتاب که برای نوجوانان بالای نه سال است، به روایت یک داستان بلند روستایی می‌پردازد و در پی انتقال یک پیام اصلی است و آن هم عشق و علاقه به نیکی و انجام کار خیر و در مقابل تنفر از ظلم و ستم است و تاکید ویژه‌ای بر طبیعت دارد و در واقع طبیعت محور است.

این کتاب با بیان داستان پرنده‌ای وحشی چگونگی اثرگذاری محبت را نشان می‌دهد. در این داستان نوجوانی با محبت و توجه سبب می‌شود تا این پرنده‌ی وحشی با او انس بگیرد و همیشه و همه جا همراه او باشد تا اینکه در یک حادثه‌ی ناگوار پرنده می‌میرد. کتاب آشیانه در مه به رابطه عاطفی بین انسان و حیوان توجه ویژه دارد.