حقیقت آرامش: مثبت اندیشی در متون اسلامی و روان شناسی مثبت گرا

این کتاب، با نگرشی تحلیلی روان شناختی، رویکرد مثبت و متعالی اسلام در ابعاد گوناگون و با نگاهی نو به آموزه های اسلامی و دینی از منظر مثبت اندیشی به بررسی و تجزیه و تحلیل متون اسلامی پرداخته و با رویکرد مثبت اندیشی و مؤلفه های آن در روان شناسی مثبت گرا مقایسه می کند.

این اثر در ۳ بخش و ۲۲ فصل تنظیم شده است:

بخش اول: فرایند و مؤلفه های مثبت اندیشی در روانشناسی مثبت گرا

بخش دوم: ابعاد مثبت اندیشی در متون اسلامی

بخش سوم: ابعاد و مؤلفه های مثبت اندیشی در دو دیدگاه

در دیدگاه اسلامی، اندیشه مثبت نه تنها یک نوع تفکر خاص و جزیی از زندگی نیست، بلکه نوعی رویکرد و جهت گیری کلی در همه ابعاد وجودی و آغاز و منشأ اتصال به صراط مستقیم و پایه و اساس عقل عملی « ما عُبِدَ بِهِ الرَحمن و …» است و همین اندیشه مثبت موجب گام برداشتن در مسیر حق و عامل جذب امدادهای غیبی الهی می گردد و اندیشه منفی، سرآغاز انحراف انسانیت و محرک عقلی شیطانی و سقوط در وادی تباهی و پوچی و خسران ابدی است.

علیرغم ناتوانی روش شناسی پوزیتیویستی در ارائه نتایج متافیزیکی باید اذعان کرد که با استفاده از شواهد تجربی می توان گزاره های کیفی را به گزاره های کمی تبدیل کرد. به همین شیوه ها و راهکارهای مثبت اندیشی بر روانشناسی مثبت گرا، اولاً از تنوع، جذابیت و فراوانی برخوردار بوده و ثانیا جزئی، ملموس و عملیاتی است، ثالثاً نتایج، قابل اندازه گیری است که بر همین اساس، با استفاده از ظرفیت های بسیارخوب تبیین روانشناسی مثبت گرا، می توان به عینی سازی شیوه های مثبت اندیشی در متون دینی پرداخت.

گزیده ای از کتاب

متون اسلامی بهترین و مناسب ترین زمان تربیت را، دوران کودکی و نوجوانی معرفی می کند. عادت دادن کودک از ابتدای زندگی، به ارتباط و تعامل با پدر و مادر و خویشان، موجبات دوستی های همیشگی و پیوندهای افراد خانواده و جامعه را فراهم می آورد. دستور اکید اسلام به سلام کردن به کودکان، تشویق کودک به بازی های دسته جمعی و سفارش به والدین در همراه بردن کودک به مجالس مذهبی و اجتماعات دینی، بیرون نکردن کودکان از صف جماعت، مشارکت کودکان در امور خیر و کمک به همنوعان و نیازمندان، تشویق پدر و مادر برای انتخاب دوست به فرزندان و پرهیز از دوستی با کسی که صله رحم نمی کند، توصیه موکد به شیوه های ابزار محبت و مهروزی به کودکان اعم از نوازش و بوسیدن زیاد آنان، هدیه دادن، بازی با فرزندان، وفای به عهد به ویژه نسبت به فرزندان، رعایت عدالت و مساوات بین فرزندان و تکریم کودک، حتی شیر دادن فرزند هنگام اقامه نماز مادر، خطاب نیکو به فرزندان، مشاوره با نوجوانان و از سویی دیگر، ممانعت شدید اسلام از عیب جویی، توهین و تحقیر کودکان، پی ریزی بنیان پرورش بعد اجتماعی و ایجاد اعتماد به نفس و خوش بینی و علاقه به جامعه را در کودکان ایجاد می کند…