زنان در شرایط بحرانی

مؤلف در مقدمه کتاب «زنان در شرایط بحرانی» می‌نویسد: «تو چرا رفته بودی؟»، «بم،‌ الان جای زن‌ها نیست»، «واقعاً بم بودی؟» ۲۵ ساله بودم که بم لرزید. دی ماه ۱۳۸۲. همان روز اول دکتر اقلیما استاد دانشگاه‌ام همه بچه‌های کلاس را جمع کرد. یک اتوبوس دختران و پسران جوان مددکار اجتماعی راهی «بم» شدیم. شهری که وصف آن را زیاد شنیده‌اید، اما آن‌چه آن روزها بیشتر از همه ذهن مرا به خود مشغول کرد، ناامنی شهر بود و پادگانی‌شدن آن. نسبت میان مردانه‌شدن شهر با ناامنی چه بود؟ به وضوح متوجه می‌شدی هیچ نهادی به ضرورت حضور زنان امدادگر اهمیت نمی‌دهد. از دید همه، کارها مردانه بود. سخت و خطرناک. خیلی از نقاط شهر خالی از زن شده بود. زنان بمی با دیدن مددکاران زن از چادرها بیرون می‌آمدند و با آن‌ها گفت‌وگو می‌کردند. به‌ خوبی می‌شد حس کرد هر جا که زنان امدادگر با روحیه و پر توان حضور دارند، تنش میان افراد محلی و غیرمحلی کمتر می‌شود. زن‌های داغ‌دار و بهت‌زده از لاک خود بیرون می‌آمدند و کودکان غم‌زده با حضور زنان امیدی در چشمان‌شان راه می‌یافت. به خود می‌گفتم این شهر ویران،‌ بدون حضور زنان پرامید امدادگر هرگز نمی‌تواند جریان زندگی را دوباره به خود ببیند. موضوعی که نه ‌تنها برای مسئولان درک‌نشده بود، که مردم عادی نیز با تعجب درباره آن حرف می‌زدند»