چگونه سخنرانی کنیم؟

مهم ترین رسالت حوزه های علمیه، تربیت طلاب علوم دینی و آماده سازی آنان برای تبلیغ در سطح جامعه است. به لطف خداوند متعال، پس از پیروزی انقلاب اسلامی، این رسالت خطیر به شایستگی مورد توجه قرار گرفته و با تدبیر و برنامه ریزی مناسب، آموزش های لازم به طلاب گرانقدر ارائه گردیده است.

برای تبلیغ معارف دین، علاوه بر آموختن معارف نورانی قرآن و اهل بیت علیهم السلام، باید روش ارائه مناسب آن به مخاطبان را دانست و با تمرین و تکرار، به مهارت تبلیغی دست یافت. در این میان سخنرانی، یکی از تاثیرگذارترین روش های تبلیغی است.

آنچه در کتاب چگونه سخنرانی کنیم؟ آمده، همه خوبی های سخنوران موثر است و کمتر کسی است که بتواند تمام آنها را یکجا اجرا کند. بنابراین به هر مقدار که خواننده بتواند مطالب را فرا گرفته و با تمرین و تکرار، آن را به مهارت تبدیل کند، در سخنرانی موفق تر خواهد بود. مطالب در ۱۶ درس تنظیم شده و در پایان هر درس، پرسش های مربوط مطرح گردیده است. افزون بر پرسش ها، در درس هایی که نیاز به تمرین و کار پژوهشی بوده، در قالب تمرین، درخواست هایی شده است.

با خواندن دقیق و عمل به نکات آن زمینه های لازم برای کسب مهارت سخنرانی فراهم می شود. اما باید تمرین عملی نیز فراموش نشود.

گزیده ای از کتاب

در سخنرانی محاوره ای بر خلاف سخنرانی خطابی، حتما باید به صورت خودمانی سخن گفت و سه ویژگی بعدی، که در سخنرانی خطابی مطرح گردید، هم پیگیری نمی شود. هرچند اگر آنها نیز باشند، اشکالی ندارد. بنابراین تفاوت اساسی دو نوع سخنرانی مطرح شده و در تصنعی سخن گفتن و عادی و خودمانی گفتن آن است. در موارد زیر، سخنرانی محاوره ای مورد پسندتر و اثرگذارتر است:

1. برای مخاطبان باسوادتر و امروزی تر که سخنرانی تصنعی را بر نمی تابند و آن را نشانه این قلمداد می کنند که سخنران می خواهد خود را مهم تر نشان دهد. همچنین از تکرار مطالب خوششان نمی آید؛ زیرا با یک بار گفتن، مطلب را درک می کنند.
2. در موضوعات و مناسبت های غیرسیاسی و رزمی که دلیلی برای فریاد زدن در آنها وجود ندارد.
3. در فضاهای بسته که سخنرانی، با سبک خطابی در آنجا، آزاردهنده و خسته کننده است.
4. در مواردی که قرار است سخنرانی از طریق رسانه های عمومی، مثل رادیو و تلویزیون پخش شود؛ زیرا این رسانه ها با سخن محاوره ای سازگارترند…

/*99586587347*/