تو زودتر بکش4

«تو زودتر بکش» آخرین اثر تحقیقی رونین برگمن نویسنده‌ی اهل اسرائیل است. کتاب، روایتی «اسرائیلی» از پیش‌زمینه‌ها و روند تشکیل سازمان‌های اطلاعاتی این رژیم است و در این بین بیش از هر چیز بر ترورهای صورت‌گرفته از سوی این دستگاه‌ها تمرکز دارد. برگمن، برای به‌دست‌آوردن تصویری از سیر و عملکرد این دستگاه‌ها، هزاران سند(که برخی از آن‌ها، محرمانه بوده و به‌صورت غیرقانونی در اختیار او قرار گرفته) و تعداد بی‌شماری کتاب و مقاله را بررسی کرده است. اما اهمیت بیشتر این کتاب، به صدها مصاحبه‌ی اختصاصی نویسنده با کسانی برمی‌گردد که خود به‌صورت مستقیم در این سازمان‌ها(یا در وقایع مورد اشاره در کتاب) حضور داشته‌اند و رتبه‌ی سازمانی یا عملیاتی برخی از آن‌ها نیز در بالاترین سطح بوده و همین، اطلاعات آن‌ها را به‌معنای دقیق کلمه «دست اول» کرده است.

گزیده ای از کتاب تو زودتر بکش4:
در بین دستگاه‌های اطلاعاتی، شین‌بت اولین دستگاهی بود که دوباره سرپا شد. رئیس این سازمان، عامی عایالون و کمیته‌های تحقیقی که او برپا کرده بود تا ببینند کجای کار اشتباه بوده به این نتیجه رسیدند که شین‌بت در دو حوزه از حوزه‌های اصلی فعالیتش ضعیف و ناکارآمد شده است.
اولین حوزه، حوزۀ جمع‌آوری اطلاعات بود. چند دهه بود که شین‌بت به اطلاعاتی که از منابع انسانی به دست می‌آورد تکیه داشت اما این منبع تقریبا دیگر خشک شده بود. هنوز هیچ جایگزینی برای صدها جاسوس فلسطینی‌ای که شین‌بت پس از عقب‌نشینی اسرائیل از اراضی فلسطینی (در پی توافقات اسلو) از دست داد، پیدا نشده بود. شین‌بت در ایجاد راه‌های جایگزین هم با ناکامی مواجه شده و نمی‌توانست در داخل حماس هم جاسوس به خدمت بگیرد چون حماس یک جنبش ایدئولوژیک-مذهبی بود که احتمال کمتری وجود داشت که اعضایش در مقابل تطمیع، وسوسه شوند. یکی از اولین کمیته‌های تحقیق که شین‌بت تشکیل داد، این مسئله را به صورت مختصر (و با لحنی محکوم‌کننده) بیان کرد: «سازمان [شین‌بت]، خودش را با محیطی که در آن فعالیت می‌کند وفق نداده است.»
نارسایی دوم، کاری بود که شین‌بت با همان اطلاعاتِ جمع‌آوری‌شده انجام می‌داد. عایالون سری به بایگانی‌های سازمان زد و با ناباوری به مخزن‌های عظیمی چشم دوخت که با صدها هزار کلاسور مقوایی پر شده بود. او [بعد از این بازدید] در یکی از جلسات سطح بالای فرماندهی شین‌بت گفت: «ما داریم شبیه یه سازمان قرون وسطایی رفتار می‌کنیم. یه بایگانیِ این شکلی، این امکان رو نمی‌ده که بشه در لحظه [و در زمان وقوع جریانات] یه تصویر اطلاعاتی به دست آورد. حتی اگر همۀ اطلاعاتی [که لازم داریم] هم توی این پرونده‌ها وجود داشته باشه، [با این وضعیت بایگانی و پراکندگی] هیچ کمکی بهمون نمی‌کنه.»