آبنبات دارچینی121

«کمی جلوتر، چشمم افتاد به مردی که یک ترازو روی زمین گذاشته بود‏. فکرِ کار کردن با ترازو هم بد نبود. دست‏کم از همین آقاجان، که هر روز خودش را وزن می‏کرد، کلی پول درمی‏آوردم. زن‏دایی هم گزینه خوبی بود. فقط حیف که ممکن بود در آخرین ماه‏های بارداری‏اش فنرها و عقربه‏های ترازویم را از جا درآورد. حدس زدم آقاجان به خاطر همین ترازو است که هر روز وزنش را به بقیه اعلام می‏کند. محض کنجکاوی رفتم روی ترازو. به صاحب ترازو گفتم: «پدرِ من هر روز می‏آد اینجا خودشِ وزن مُکنه. مشتری ثابت شمایه.»

ـ تو پسرِ علی ‏آقایی؟

ـ بله.

ـ هیچ مِدانی پدرت پدرِ منِ درآورده؟

ـ برای چی؟ برای شما که بهتره. بیشتر کاسبی مُکنین که!

صاحب ترازو لبخند تلخی زد و گفت: «ها … ولی خا دستم خالی بود؛ پدرت چند کلیو برنج به من نسیه داد. گفت به جاش می‏آد خودشِ وزن مُکنه. اولش خیلی دعاش کردم. هنوزم خیلی دعاش مُکنم. ولی، خا رد مشه، مره روی ترازو. برمگرده، مره روی ترازو. از این بشکه آبِ جلوی مسجد آب مخوره، می‏ره روی ترازو. مخواد بره مسجد، مره روی ترازو. از مسجد برمگرده، مره روی ترازو. هی مخواد ببینه وزنش چقدر کم و زیاد مشه … خا این چی وضعیته خا؟»