دفاع از تشیع و پاسخ به شبهات

دفاع از تشیع و پاسخ به شبهات

مسأله حقیقت تشیّع و مبدأ پیدایش آن مورد اهتمام و توجّه بسیارى از مؤلفان و مؤرخان قدیم و جدید قرار گرفته و محّل تضارب آراء و افکار بوده است. بیشتر مؤلفان هنگام بحث از حقیقت تشیّع آن را مذهبى مى‌دانند که در عصر تقسیمات اعتقادى به سبب اختلاف اعتقادى و سیاسى پدید آمده که همگى بعد از گذشت نیم قرن از هجرت پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بوده است. بدین جهت آراء مختلفى درباره پیدایش این فرقه و عقاید آنان مطرح کرده‌اند؛ گاهى مى‌گویند: آنان پیروان عبدالله بن سبأاند و عقایدشان را از یهودیت گرفته‌اند و برخى افکار این فرقه را منتسب به پارسیان قدیم مى‌دانند که مجوس بوده‌اند. و عدّه‌اى پیدایش این فرقه و مذهب را در نتیجه و عکس العمل آن اتفاقاتى مى‌دانند که در کربلا بر ضدّ اهل بیت پیامبر(علیهم‌السلام) اتفاق افتاد وسرمنشأ آن شهادت امام على (علیه‌السلام) بود. این گونه آراء ونظرات درباره مبدأ پیدایش مذهب تشیّع ادامه یافت؛ برخى دیگر پیدایش آن را به بعد از سقیفه نسبت داده وعدّه‌اى به عصر عثمان وگوهى به شروع معرکه جمل یا صفین نسبت داده‌اند. وسبب همه این گونه نسبت‌ها عدم شناخت صحیح از تشیّع وشیعه به عنوان الگوى حقیقت اسلام ومسلمین با تمام مظاهرش مى‌باشد، واین‌که تشیّع حادثه‌اى عارض بر فکر امّت اسلام یا عقیده‌اى وارداتى از یکى از امّت‌هاى دیگر نبوده، بلکه عقیده‌اى اسلامى به تمام معنا بوده است که بذر اوّل آن را خداوند متعال در قرآن کریمش ورسول گرامى اسلام ۹ در سننش کاشته وآبیارى کرده‌اند واهل بیت عصمت وطهارت نیز در طول بیش از دو قرن موقیعت این مذهب را ترسیم کرده وشبهات را از آن زدوده‌اند، و علماى اسلامى نیز تاکنون درصدد تثبیت وتبیین آن برآمده وحقاینت آن را به اثبات رسانده‌اند.

ولى چیزى که مایه تأسف است این‌که مؤرخان و مؤلفان هنگام بحث و بررسى از مبدأ پیدایش این مذهب تنها به کتاب‌ها و آراء دشمنان این مذهب پرداخته و دیدگاه صحیح و واقعى که برگرفته از قرآن و سنت و واقعیات خارجى است را بیان کنیم و در ضمن آراء مخالفان را نقل کرده و نقد نماییم.

برشی از کتاب:

تشیّع در اصطلاح

تشیّع در اصطلاح از نگرشى برخاسته است که امامت را منصبى الهى دانسته ومعتقد است که انتخاب امام به وسیله نص واز جانب خداوند صورت مى‌گیرد. در این میان پیامبر گرامى اسلام (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به پیروى از سنّت الهى که در میان انبیاى گذشته نیز وجود داشته ـبه دستور خداوندـ امامان واوصیاى بعد از خود را معرفى کرده است. این بزرگواران که اوّل آنان على بن ابى طالب (علیه‌السلام) است، وآخر آنان امام مهدى (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه)، هم در زمینه مرجعیّت دینى ودر بخش ولایت، حاکمیّت ورهبرى جامعه، امام ومقتداى مردم پس از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) هستند.