به گفته نویسنده محترم استناد به منابع کهن شرط اول او در تدوین این اثر بوده است، اگرچه به نظر می رسد گاه برای رسیدن به آنها از آثار متاخر هم استفاده کرده باشد. او تلاش کرده نگاه شیعی معتدل و اصولی را مبنا قرار دهد و به همین دلیل از غلو روی گردان بوده است. نکته ای که در چند سال اخیر انتقاد از غلو را از جمله دغدغه های این اندیشمند و مورخ قرار داده است. او زندگی امامان را در وجه زندگی سیاسی و ابعاد فکری دیده و نوشته در حالی که امامت حقیقت الهی دیگری هم هست که نمی توان با نگاه تاریخی توجیه کرد. آن بحث کلامی است.

به اعتقاد آقای جعفریان تفسیری که شیعیان از دین اسلام می پذیرند بر اساس آموزه های قرآنی و نبوی است؛ آموزه هایی که از ظاهر قرآن و حدیث بر می گیرند. تفاوت آنان با دیگران در این است که اگر اختلافی در روایت یا درایت آنچه در دو منبع پیش گفته پیش آید، سخن امامان را حجت می دانند. این روشی است که اهل سنت هم مشابه آن را دارند، جز آن که آنان شماری از صحابه و تابعین و علمای بعدی را برگزیده و از طریق آنان، آموزه های دینی را فراگرفته و تفسیر آنان را حجت می شمرند.
این کتاب از دوازده فصل تشکیل شده و به بررسی حیات سیاسی و فکری امامان شیعه در این فصول می پردازد.