ه وقت نوترون، کتاب خاطرات یک نفر نیست که با شادی هایش بخندی و در غم هایش، همدردی کنی. شاید زره زردی باشد از جنس شکرگزاری که موقع نوشتن این مجموعه روی دلت سنگینی می کند.